Wracamy na Bałkany!

GRUDZIEŃ 2016/STYCZEŃ 2017 - BELGRAD

2249 km - tyle pokonał mój Helgowóz do i z Belgradu. Wszyscy dojechali cali i zdrowi, tylko ja byłam trochę zombie po tylu godzinach za kierownicą, ale już mi przeszło. 

Niedaleko granicy polsko-słowackiej dopadła nas śnieżyca. Tak zawiewało śniegiem, że znaki były zasypane, więc jechałam na czuja, a tablicę rejestracyjną musiałam odśnieżyć, bo nie było widać numerów. Na Węgrzech nawigacja zgubiła drogę i trzeba było wyjąć mapę. Owszem mieliśmy mapę Węgier - promocyjną mapę campingów. Wyobraźcie sobie prowadzić kierowcę z mapą campingów, czytając węgierskie nazwy miejscowości. Polecam każdemu! 

Zbliżaliśmy się do Serbii, nawigacja się odnalazła, wydawało się, że wszystko idzie ku dobremu, gdy nagle... nasza kochana, niezawodna nawigacja postanowiła zaprowadzić nas na węgierską autostradę, na której mieliśmy przekroczyć granicę z Serbią. Wszystko fajnie, brzmi jak plan, tylko że cebule nie wykupiły winiety na Węgry. I znów gorączkowe przeglądanie mapy, była inna droga, ale wyglądało na to, że nie ma tam przejścia granicznego. Tak twierdziła papierowa mapa, tak twierdziła nawigacja samochodowa i tak samo twierdziła nawigacja w telefonie. Ale kto by im tam wierzył. Pojechaliśmy sprawdzić i chwilę później przekraczaliśmy już granicę, którą jednak można było tam przekroczyć. 

I znaleźliśmy się w Serbii, a ponieważ w Serbii jest tanio, a drogi kiepskie, to już nie cebuliliśmy i autostradą dojechaliśmy do Belgradu. 

I to dopiero było przeżycie.

Wiecie jak się jeździ po Belgradzie? Sposobem, który zadziałał najlepiej było "ręka na klakson, zamknąć oczy i jedziem!" Nie dość, że każdy tam jeździ jak chce, pierwszeństwo ma silniejszy albo odważniejszy, wszyscy parkują nawet tam, gdzie nie ma miejsca, to jeszcze uliczki węższe od samochodu. Gorzej być nie może? 

Wtedy dojechaliśmy na ulicę, na której mieliśmy mieszkać. I mieliśmy mieć miejsce parkingowe. Ulica wąska, kamienice, drzwi na klatki schodowe, bram to tam na pewno żadnych nie było. I wtedy wlaściciel mieszkania otworzył jedne z tych drzwi i powiedział, że mam wjechać na podwórko. Dobre sobie. 

Jakoś wjechałam, odstawiłam Helgowóz na kolejne kilka dni i starałam się nie myśleć o tym, że kiedyś trzeba będzie wyjechać. Zajęłam się Belgradem. A jeszcze bardziej zajęłam się bałkańskim trybem życia - burek, ćevapi, kawa, wino, bałkańska muzyka, wszechobecny dym z papierosów i zero pośpiechu. Poza tym byliśmy w kilku muzeach, w Teatrze Narodowym (bilet kosztował ok. 10 zł, a spektakl był świetny) i przede wszystkim na trzech koncertach (zespół Bijelo Dugme grał w przeddzień Sylwestra, a Plavi Orkestar i Bajaga wprowadzili nas w 2017 rok). 

Straszyli nas śnieżycami w drodze powrotnej, ale na całe szczęście wcale nie było źle. Zdecydowaliśmy, że tym razem Węgry pokonamy autostradą, żeby się znowu nie zgubić, dzięki czemu mogliśmy popatrzeć na Budapeszt nocą. Oczywiście nie obyło się bez przygód. Słowacja powitała nas sarną, która wybiegła na drogę przed samymi kołami. Oprócz dzikiej zwierzyny powitała nas czymś jeszcze - zamkniętymi stacjami paliw. Wyobraźcie sobie taką sytuację: ćwierć baku, więc zjeżdżacie na stację. Stacja zamknięta. Ok, jedziemy do następnej - góry, las, śnieg, poziom paliwa spada, 1/8 baku, w końcu jest stacja! Zjeżdżacie i zgadnijcie, co - stacja zamknięta! Pasażerowie się deklarują, że oni w razie czego pójdą nawet i 20 km i przyniosą paliwo w kanistrze. Super plan, tylko najpierw jakaś stacja musiałaby być otwarta. Nic to, jedziemy razem. Po kolejnych górach, lasach, śniegu zajeżdżamy na stację z postanowieniem, że w razie czego zaczekamy do otwarcia bo było już po 5 rano i wtedy się okazało, że ta stacja ma okienko, które jest czynne po 22. Byliśmy uratowani! A jeśli chodzi o śnieżyce, to dopadły nas gdzieś za Kielcami, ale my na szczęście się im nie daliśmy i dotarliśmy do Warszawy.

Na sam koniec, z opóźnieniem, ale szczęśliwego nowego roku! Żeby był tak dobry jak początek tego roku dla mnie :)